To się wydarzy pierwszy raz od kiedy Hiszpania jest krajem demokratycznym. Do tej pory, od 34 lat, co roku Parlament Hiszpanii otwierał swoje drzwi dla zwykłych obywateli. Dni otwarte były zawsze 6 grudnia, kiedy to tego dnia w 1978 roku obywatele w ogólnonarodowym referendum zdecydowali o przyjęciu nowej konstytucji.
Nowa konstytucja Hiszpanii została uchwalona najpierw przez obie izby Kortezów w dniu 30 października 1978 roku. Następnie przyjęta przez obywateli w referendum oraz podpisana przez króla Jana Karola I w dniu 27 grudnia 1978. Zaczęła obowiązywać z dniem 29 grudnia, kiedy to została opublikowana w Dzienniku Urzędowym.
Publikacja Konstytucji było aktem kulminacyjnym całego procesu transformacji ustrojowej w Hiszpanii. Przejścia od dyktatury do demokracji liberalnej. A proces ten rozpoczął się według niektórych historyków z dniem śmierci dyktatora generała Franco, czyli z dniem 20 listopada 1975 roku. Inni historycy wskazują za początek transformacji datę koronacji króla Jana Karola I, która odbyła się 27 listopada 1975 roku.
Nowa konstytucja wprowadzała nowy podział administracyjny. Powstało 17 wspólnot autonomicznych, które dysponują znacznymi przywilejami samorządowymi, w szczególności w kwestiach podatkowych i finansowych. Regiony posiadają własne instytucje ustawodawcze i wykonawcze. Hiszpania jest monarchią parlamentarną. Król jest głową państwa, ale nie ma skutecznej władzy decyzyjnej. Jego akty prawne muszą posiadać kontrasygnatę Premiera Rządu lub przewodniczącego Kongresu Deputowanych. Nowa konstytucja wprowadziła dwuizbowy parlament z izbą niższą (Kongres Deputowanych) oraz izbą wyższą (Senat). Obecnie w parlamencie zasiada 350 deputowanych oraz 266 senatorów.
Konstytucja gwarantuje bezpłatne szkolnictwo na poziomie podstawowym, ale dopuszcza subwencjonowanie szkół prywatnych przez władze państwowe. Zakłada równość wszystkich wyznań. W kwestiach socjalno-ekonomicznych uznaje wolność przedsiębiorstw w ramach gospodarki rynkowej. Jednocześnie uznaje opiekuńczą role państwa.
